|
ای شب از
رویای تو رنگین شده
سینه از
عطر توام سنگین شده
ای به
روی چشم من گسترده خویش
شادیم
بخشیده از اندوه پیش
همچو
بارانی که شوید جسم خاک
هستی ام
زآلودگی ها کرده پاک
ای تپش
های تن سوزان من
اتشی در
سایهء مژگان من
ای ز
گندم زار ها سرشارتر
ای ز
زرین شاخه ها پر بار تر
ای در بگشوده
بر خورشید ها
در هجوم
ظلمت تردید ها
با توام
دیگر زدردی بیم نیست
هست اگر
جز درد خوش بختیم نیست
ای دل
تنگ من و این بار نور؟
های هوی
زندگی در قعر گور؟
ای دو
چشمانت چمن زاران من
داغ چشمت
خورده بر چشمان من
پس از
اینت گر که در خود داشتم
هر کسی
را تو نمی انگاشتم
درد
تاریکیست درد خواستن
رفتن و
بیهوده خود را کاستن
سر نهادن
بر سیه دل سینه ها
سینه
آلودن به چرک کینه ها
در
نوازش، نیش ماران یافتن
زهر در
لبخند یاران یافتن
زر نهادن
در کف طرار ها
آه، ای
با جان من امیخته
ای مرا
از گور من انگیخته
چون ستاره،
با دوبال زر نشان
آمده از
دور دست آسمان
جوی خشک
سینه ام را آب تو
بستر
رگهایم را سیلاب تو
در جهانی
اینچنین سردو سیاه
با
قدمهایت قدم هایم براه
ای به
زیر پوستم پنهان شده
همچو خون
در پوستم جوشان شده
گیسویم
را نوازش سوخته
گونه هام
از هرم خواهش سوخته
آه، ای
بیگانه با پیرهنم
آشنای
سبزه واران تنم
آه، ای
روشن طلوع بی غروب
آفتاب
سرزمین های جنوب
آه،آه ای
از سحر شاداب تر
از
بهاران تازه تر سیراب تر
عشق دیگر
نیست این، این خیرگیست
چلچراغی
در سکوتو تیره گیست
عشق چون
در سینه ام بیدار شد
از طلب
پا تا سرم ایثار شد
ای دگر
من نیستم، من نیستم
حیف از
آن عمری که با من زیستم
ای لبانم
بوسه گاه بوسه ات
خیره
چشمانم به راه بوسه ات
ای تشنج
های لذت در تنم
ای خطوط
پیکرت، پیرهنم
آه،
میخوام که بشکافم زهم
شایدم یک
دم بیالاید به غم
آه،
میخواهم که برخیزم زجا
همچو
ابری اشک ریزم های های
این دل
تنگ منو این دود عود؟
در
شبستان، زخم هایی چنگ و رود؟
این فضای
خالیو پرواز ها؟
این شب
خاموشو این آوازها؟
ای نگاهت
لای لائی سحر ها
گاهوار
کودکان بی قرار
ای نفس
هایت نسیم نیمخواب
شسته از
من لرزهای اضطراب
خفته در
لبخند فردا های من
ای مرا
با شور شعر امیخته
چون تب
عشقم چنین افروختی
لاجرم
شعرم به اتش سوختی
(فروغ فرخ زاد)
تقدیم به کسی که لحظه لحظه های زندگیم به اون ختم میشه!!
javahermarket
نظرات شما عزیزان:
:: موضوعات مرتبط:
<-CategoryName->
:: برچسب‌ها:
<-TagName->
تبادل
لینک هوشمند
